32A. ภาคผนวก 7

ผู้ที่ทรงประกาศพระบัญญัติ และทรงเรียกให้โมเสสขึ้นไปสนทนาบนภูเขา คือพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเราทั้งหลายนั่นเอง ดังจะเห็นได้ชัดจากข้อพิจารณาต่อไปนี้ {PP 761.3}

พระเจ้าทรงสำแดงพระองค์เองแก่มนุษย์ผ่านทางพระคริสต์เสมอมาตลอดทุกยุคสมัย “แต่ว่าสำหรับเรานั้นมีพระเจ้าองค์เดียวคือพระบิดา ทุกสิ่งเกิดมาจากพระองค์และเราอยู่เพื่อพระองค์ และมีพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าเพียงองค์เดียว ทุกสิ่งเกิดมาโดยพระองค์และเราก็เป็นมาโดยพระองค์” (1 โครินธ์ 8:6 THSV) “โมเสสคนนี้แหละที่อยู่ในชุมนุมชนในถิ่นทุรกันดาร อยู่กับทูตสวรรค์ผู้พูดกับท่านที่ภูเขาซีนายและอยู่กับบรรพบุรุษของเรา ท่านได้รับพระดำรัสอันทรงชีวิตเพื่อส่งต่อมาให้เรา” (กิจการ 7:38 THSV) คำว่าทูตสวรรค์ในข้อนี้คือ “ทูตสวรรค์ที่อยู่เฉพาะพระพักตร์” (อิสยาห์ 63:9 THSV) คือพระคริสต์ในฐานะทูตสวรรค์นั่นเองผู้ทรงดำรงพระนามของพระเยโฮวาห์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ไว้ในพระองค์ (ดู อพยพ 23:20–23) นอกจากพระบุตรของพระเจ้าแล้ว จะมีผู้ใดอีกเล่าที่มีคุณสมบัติเหล่านี้ {PP 761.4}

นอกจากนี้ พระคริสต์ยังทรงได้รับการขนานนามว่าเป็นพระวาทะของพระเจ้า (ดู ยอห์น 1:1–3) พระองค์ทรงได้รับพระนามนี้เพราะพระเจ้าทรงสำแดงพระองค์เองแก่มนุษย์ในทุกยุคสมัยผ่านทางพระคริสต์ เป็นพระวิญญาณของพระองค์นั่นเองที่ทรงดลใจบรรดาผู้เผยพระวจนะ (ดู 1 เปโตร 1:10–11) และทรงปรากฏแก่พวกเขาในฐานะ “ทูตสวรรค์ของพระเยโฮวาห์” (อพยพ 3:2 TKJV) “จอมพลโยธาของพระเยโฮวาห์” (โยชูวา 5:15 TKJV) และ “มีคาเอลหัวหน้าทูตสวรรค์” (ยูดา 1:9 THSV) {PP 761.5}